دنیای مد، صحنه‌ای از نمایش‌های چشمگیر و هم‌زمان واقعیتی کاربردی است. جایی که در یک سو، طراحان لباس‌های نمایشی (Runway یا Haute Couture) را با خلاقیت بی‌حد و مرز به تصویر می‌کشند، و در سوی دیگر، طراحی‌های قابل‌پوشش روزمره (Ready-to-Wear) نفس زندگی واقعی را می‌گیرند. در بلاگ تیران استایل درباره لباس‌های نمایشی و ارتباط آن‌ها با طراحی مد روزمره بیشتر بخوانید.
اما این دو دنیا چقدر با هم متفاوت‌اند؟
بیایید به پشت صحنه طراحی‌ها نگاهی بیندازیم:
۱. هدف طراحی:
- لباس‌های نمایشی معمولا برای بیان یک مفهوم هنری یا روایت داستانی طراحی می‌شوند.
آن‌ها نماد آزادی خلاقیت‌اند، نه لزوما پوشیدنی. - طراحی لباس‌های روزمره، بیشتر به عملکرد، راحتی و فروش‌پذیری توجه دارد.
بیشتر بخوانید: لاکچری بی‌سروصدا چیست؟
۲. مخاطب هدف:
- در فشن‌شوها، مخاطب ممکن است منتقد مد یا ژورنالیست باشد. پس هدف، الهام دادن یا شوک بصری است.
- در طراحی پوشاک معمولی، مخاطب شما و من‌ایم که می‌خواهیم زیبا، راحت و کاربردی لباس بپوشیم.
۳. جنس و متریال:
- لباس‌های نمایشی اغلب از متریال‌های خاص، نامتعارف و حتی دست‌ساز استفاده می‌کنند.
- طراحی‌های پوشیدنی معمولا به دنبال متریال‌هایی مقرون‌به‌صرفه، قابل‌دوخت و ماندگار هستند.
۴. تکنیک‌های اجرا:
- لباس نمایشی ممکنه نیاز به صدها ساعت کار دستی، گلدوزی، حجاری روی پارچه یا ساخت فرم‌های مجسمه‌گونه داشته باشه.
- در مقابل، طراحی روزمره نیاز به سرعت تولید، دوخت صنعتی و امکان سایز بندی گسترده داره.
بیشتر بخوانید: سیر مد و فشن در ایران: از سنت تا مدرنیته
۵. کارکرد برند:
- فشن‌شوها اغلب vitrine برند هستند؛ ویترینی برای نمایش قدرت خلاقه و امضای استایل برند.
- ولی فروش واقعی برند از طریق کالکشن‌های ready-to-wear و تولید انبوه انجام می‌گیره.
ما در تیران استایل معتقدیم لباس فقط پوشش نیست؛ گاهی صدای بلند تفکر یک طراحه، گاهی سکوت پر معنای یک فرم مینیمال.
لباس‌های نمایشی و لباس‌های روزمره دو زبان متفاوت‌اند برای گفتن یک داستان مشترک: سبک تو، خود توست.
دیدگاه خود را بنویسید